Stel je voor… Je gaat met mij op vakantie. Ik neem mijn camera mee. Al snel heb je spijt dat je m’n reisgezelschap bent. Waarom? Ik zal het je vertellen … :)
Om te beginnen: als je met mij op vakantie gaat, mag je in het vliegtuig nooit naast het raam zitten. Het is niet eens meer iets wat overlegd wordt; ik neem altijd de window seat, zodat ik vanuit het vliegtuigraampje kan fotograferen. Of tegen het raam aan kan slapen, want stiekem doe ik dat ook graag. Mijn medereiziger is dus in feite altijd gedoemd tot de middelste stoel in een rijtje van drie, ook al zou hij liever aan het gangpad zitten.
Vanzelfsprekend maak ik op reis veel foto’s. Op zich hoef je niet altijd heel erg lang op me te wachten, ik heb vaak een goed idee wat ik wil. Je moet hooguit wachten als ik even snel een lens moet verwisselen. Er zijn natuurlijk wel uitzonderingen, als we op een heel bijzondere locatie komen en de mogelijkheden eindeloos zijn. Je weet het als ik zeg “Oke, nu ga ik even een fotosessie doen met het [vul onderwerp in]”. Ik ga dan helemaal los als een paparazzi, en je hoeft er echt niet op te rekenen dat ik dan snel uitgefotografeerd ben.
Loop gerust door, ontdek de omgeving een beetje, haal een bakje koffie, ga een boekje lezen of doe een spelletje op je telefoon. Je ziet me vanzelf weer verschijnen. :)
Een andere uitzondering is als ‘het licht nog niet goed is’. In feite is dat een synoniem voor; “Je moet nog even wachten”. Voor de mooiste foto moet bijvoorbeeld dat ene wolkje nog even opzij waaien of omdat het gouden uurtje nog niet aangebroken is.
Ook zo’n moment is bij het fotograferen van een zonsondergang of zonsopkomst. Voor mij verveelt zoiets moois nooit en vooral op reis ga ik er regelmatig vroeg voor uit. Locaties waar we overnachten worden daarom vaak ook uitgezocht in de buurt van de plek waar ik de zonsopkomst graag zou willen fotograferen, zodat ik ’s ochtends mijn wekker minder vroeg hoef te zetten. Als de plek waar ik wil fotograferen echt dichtbij is, dan hoor je alleen mijn wekker en mijn gestommel als ik me aankleed en kun je je snel weer omdraaien om verder te slapen.
Soms is de locatie niet op loopafstand en dat betekent dat er gereden worden. Ik heb zelf een rijbewijs en kan dus autorijden, maar helaas staat de gehuurde auto niet altijd op mijn naam. En stiekem laat ik het rijden ook graag aan een ander over als het buiten nog erg donker is. Helemaal als er links gereden moet worden (zoals in Nieuw-Zeeland; links rijden kan ik beter niet doen omdat ik het vaak vergeet) of als de auto een 7m lange campervan is. In zo’n geval moet jij dus ook vroeg je bed uit…
Naast de locatie van de overnachting kan ook het restaurant uitgekozen worden op basis van de zonsondergang tijd, evenals het tijdstip dat we kunnen gaan eten. Het spijt me als je honger hebt, maar eten kan later nog wel. En de zonsondergang is nou eenmaal 1x per dag he?
Als de zon onder is, is mijn fotografiehonger bovendien nog lang niet altijd gestild. De sterrenhemel fotograferen is ook iets wat ik fantastisch vind. Nadat ik mij in Nieuw-Zeeland alleen twee keer bijna doodgeschrokken ben van wilde dieren (te lang -maar hilarisch- verhaal), ben ik nog niet helemaal op mijn gemak in het pikdonker als ik op een onbekend strand of veld loop. I’m not the tough girl you think ;). Met een pruillipje vraag ik dus of je met me mee naar buiten gaat. Het is een extra voordeel dat je dan af en toe ook kunt bijschijnen met een zaklampje, terwijl je (zo af en toe) naast me staat te koukleumen.
Pakezel
Als we ergens naar toe gaan, bijvoorbeeld een strandwandeling of een hike in de bergen, dan gaat de camera natuurlijk ook mee. En een extra lens, filtertje, badeendje. Het is een lichte understatement als mijn cameratas en alles wat ik mee neem regelmatig best zwaar is. Maar dat is niet erg, ik weet dat ik liever spijt heb dat ik teveel de berg op heb gedragen (en weer omlaag), dan iets te weinig. Een paar boterhammetjes en wat drinken passen vaak ook nog in mijn tas, maar andere dingen vraag ik of jij in je rugzak mee wilt nemen.
En dan is er nog mijn statief. Ik kan het niet aan mij tas vastmaken, maar laat jouw rugtas nou van die handige lusjes hebben om dat statief er onder te hangen. Je vindt het gelukkig geen probleem om een extra kilo mee te sjouwen. Ook al moeten we die dag 1000m de berg op en 1000m weer omlaag, zonder dat ik het gebruik. Oeps.
Wat betreft het weer zul je ook veel geduld met me moeten hebben. Het is mijn zwakke punt; ik geloof dat de wereld er gewoon altijd veel mooier uitziet als het zonnetje schijnt en er wat schapenwolkjes in de lucht hangen. Hoewel ik diep van binnen weet dat je ook prachtige foto’s kunt maken als het donker en grauw is, of mistig, heb ik toch liever dat zonnetje en kan ik niet altijd mijn ongenoegen over het weer verbergen. Het kan ook betekenen dat ik tig keer per dag het weerbericht blijf checken (alsof het daar dan beter wordt) en we zelfs overnachtingen bijboeken om het juiste weer af te wachten.
Hé, waar is mijn uitzicht nou?! Grr….
Hoewel ik ook echt wel denk dat ik ten opzichte van een paar jaar geleden steeds beter kan omgaan met slechter weer en mijn verwachtingen kan bijstellen (mijn ouders delen graag het verhaal waarbij ik erg chagerijnig werd van het weer), maar het loslaten blijft lastig ;). En als er een kans in zit om ‘die ene foto die ik in mijn hoofd heb’ met een stukje (om)rijden op een ander moment te maken, dan zal ik je vragen die kans te nemen. Met het gevolg dat we in Nieuw-Zeeland al drie keer besloten hadden dat het te slecht weer was om de Tongariro Crossing te lopen, maar uiteindelijk ik nog een vierde optie vond en we daar 4 uur extra voor heen en terugreden.
Ohja, en laten we niet vergeten dat ik je ook regelmatig kan vragen om ‘daar even te blijven staan’. Omdat een persoon in beeld een goede toevoeging is op de foto.
Het valt best mee hoor…
Echt waar, het valt best mee. Ik ben echt geen fotografieheks. Mijn reisgezelschap hoeft echt niet constant een strijd met mij te voeren. Ik sta echt niet elke ochtend vroeg op en we ondernemen ook genoeg dingen zonder dat daar een camera bij te pas komt. En mijn reisgezelschap heeft juist ook veel leuke foto’s waar ze zelf op staan. Ik daarentegen…
Wellicht is bovenstaande misschien af en toe ietsiepietsie overdreven, maar er zit wel een kern van waarheid in: ik heb een enorme drive om de allermooiste foto’s te maken. Daar word ik blij van, dat geeft me een kick. Maar je moet er wel een bepaalde moeite voor doen…
Die moeite doen is niet zo erg, maar vaak wordt daarbij wel vergeten wat dit voor het reisgezelschap betekent. Deze blog gaat daarom eigenlijk niet over mij, maar over mijn lieve vriend Rabin. Hij is zo lief en gek genoeg om het wel telkens weer aan te durven om met mij op vakantie te gaan en al het bovenstaande te laten gebeuren. Hij hield het zelfs aansluitend 105 dagen met mij op reis vol. Met het engelengeduld is hij in feite dé persoon die het mogelijk maakt dat ik de foto’s maak zoals ik ze maak.
- Zonder hem zou ik niet in de middle of nowhere de sterren gaan fotograferen.
- Zonder hem zouden we niet tot twee keer tot om 3:30 opstaan om twee uur te rijden en drie uur later op de top van de berg de zonsopkomst te fotograferen.
- Zonder hem zouden heel wat foto’s met een lange sluitertijd niet gemaakt zijn, omdat ik het statief niet had meegesjouwd.
- Zonder zijn geduld waren heel wat foto’s gewoon niet gemaakt.
Zinnen als; “Als we daar dan nu heen rijden, dan kunnen we op die camping overnachten en kun je daar straks de zonsondergang fotograferen” of “Wat is het licht nu mooi he?!”, doen mij gewoon smelten.
Lieverd, daarom deze ode aan jou. DANKJEWEL!
Bedank je reisgezelschap met een kaartje!
Heb jij vergelijkbaar gedrag als het gaat om fotograferen op reis? Dan verdient jouw reisgezelschap (partner/familielid/vriend/vriendin/kinderen/maatjes) ook een bedankje. Bijvoorbeeld als iemand heel erg veel geduld heeft als jij aan het fotograferen bent. Laat weten hoezeer je waardeert dat de ander jouw fotografie mogelijk maakt.
Voor dat bedankje kun je onderstaand kaartje gebruiken. Download deze hier en print ‘em uit. In de PDF vind je een kleuren en zwart-wit versie. Vink de juiste vakjes aan en streep door wat niet van toepassing is. Zo past het kaartje helemaal bij de ontvanger en zal deze ongetwijfeld een glimlach op hun gezicht toveren :)
P.s. Voor een groter effect voeg je aan het kaartje nog iets lekkers, een bloemetje of een ander cadeautje aan toe.
Dag Laura, het lijkt me ontzettend leuk om met jou op vakantie te gaan, maar mijn vrouw laat ik dan liever thuis, geen slechte bedoelingen hoor, alleen fotografie. Telkens als ik op vakantie in den vreemde ben kom ik wel een hobbyfotograaf tegen, in de VS in de Bryce canyon, in Oostenrijk de pensionbaas en verder nog bij de Friedenglokke. Verder in CH tijdens de cursussen geografie en biologie, wat was dat spannend, de wederzijdse vrouwen gingen wel hun eigen weg.
Haha, het lijkt of ik het zelf geschreven heb. Ik ga voor de echte fotoreizen ook liefst met een vriendin met dezelfde ‘stoornis’. Ieder een eigen kant op met de camera en daarna kijken wat we ervan gebrouwen hebben. En ben er inmiddels ook achter dat bepaalde opnames prachtig worden door een persoon die voorheen ‘ in de weg zou lopen’, maar achteraf heel functioneel bleek voor het totaalbeeld. Bij de volgende reis naar Schotland zal een van de medereizigers ook regelmatig een ‘HALT’ toegeroepen worden om het juiste shot te maken.
Whaauw! Zo’n mooie vlot geschreven blog, en ondertussen een schat aan informatie voor wie graag fotografeert! Fijn om hier in te grasduinen!
Wat een leuke en mooie blog post!
als iemand ergens helemaal van bezeten is, en er ook alles uithaalt en voor doet, ja, dan levert elk normaal mens graag een kleine bijdrage. Zoals het sjouwen van een statief. Waarmee ik jouw vriend niet diskwalificeer hoor, maar hij zal het ook mooi vinden om naast jouw passie te staan.
Ik vind het altijd heel mooi als iemand zo’n focus heeft, al is het bijv. voetbal waar ik niks mee heb. Van die Tour-kenners die het gewicht en de verjaardag van een renner uit 1951 uit hun hoof weten…. hèèrlijk!!
Zoo grappig en gelukkig ben ik dan dus echt niet de enige….;-))
heel herkenbaar. daarom ben ik afgelopen jaar een keer met een fotografiereis mee geweest, allemaal fotografie verslaafden die het niet erg vinden om kilometers met volle bepakking berg op berg af te gaan voor unieke plaatjes. 1x had ik zelf een beetje genoeg van, 5 nachten achter elkaar noorderlicht, fantastisch om te zien en te fotograferen, maar je nachtrust gaat er wel aan ; )
Wij fotograferen allebei dus we moeten allebei geduld hebben maar doordat ik wat aan mijn schouder heb kan ik de tas niet dragen, dus dat doet dan mijn lieve man
Ohhhhh ik dacht dat Ik de enige was die soms misbruikt maakt van mijn echtgenoot op deze wijze! En alle geduld die hij moet hebben Voor mijn liefhebberij ” de fotografie” Heel herkenbaar en voel mij soms niet eens echt schuldig! ??
Zo herkenbaar…
hahaha heel herkenbaar! Leuk!
Wat een leuk artikel. Herkenbaar op sommige punten, haha! En wat een prachtige foto’s, wauw!
Ook het gezelschap gehad van een possum in het donker? Ik vind mijzelf altijd heel stoer, maar ik schrok me echt een ongeluk in NZ. Helaas zijn daar toen in de eerste week mijn camera en objectieven gestolen, wat nog steeds pijn doet nu ik naar jouw foto’s kijk.
Oh dat is balen zeg Bregje! Ja, de possum is het donker was scary. Vooral toen hij op ons af rende in plaats van ons geschrokken was. Ik heb toen heel hard gegild!
Met veel plezier heb ik je artikel zitten lezen en inderdaad heel herkenbaar. Hoor mijn dochters altijd zeuren op vakantie: Pap, je hoeft er geen duizenden foto’s van te maken”. Mijn vrouw neemt ze altijd mee zodat ik rustig me gang kan gaan. En inderdaad, vorig jaar vakantie Griekenland, ben ik er om half vijf tussenuit gepiept om de zonsopkomst te fotograferen. Werkelijk fantastisch.
Zo herkenbaar! Al gaan we nie vaak echt op reis, regelmatig sleep ik mijn man mee uit fotograferen. Hij doet echt alles voor me. Sjouwen, dragen, assistentie verlenen, rijden, vroeg opstaan, laat naar bed, fotomodel spelen, en de helft van de spullen is overbodig! Eind volgende maand gaan we op vakantie naar Zeeland, en als goedmakertje voor wat hij dan allemaal te verduren krijgt heb ik hem nu alvast een nieuwe vishengel gegeven………
Wilde je meteen ten huwelijk vragen ;)
Héél erg herkenbaar, tot aan het statief toe haha!
Het kaartje ga ik mijn vriend zeker geven :-)
Fijn om zo’n vriend te hebben.
Dit verhaal komt me bekend voor. Ik ben meestal degene van het gezelschap die ze kwijt raken.
Als ik eenmaal aan het fotograferen ben vergeet ik de rest (van de mensen)
Ik heb er wel begrip voor dat het storend kan zijn maar ja,…. een goede foto mag wat kosten,,,,,.
Ga voor reis fotografie dan ook bij voorkeur alleen op pad.
Mooie foto’s maak je.
Cristiaan
Dat kaartje kan zeker van pas komen! Het is herkenbaar en ik ben mijn vriendin dankbaar voor alles wat ze doet. Om weer het geduld op te brengen als ik een mooie fotolocatie heb gevonden en zomaar ergens heen schiet. Leuk om te lezen dat ik niet de enige ben :)
Dank je wel Laura! Ik ga het uitprinten. Ik heb ook zo’n lieverd met veel geduld die voor me sjouwt en moet wachten of met ideeën komt.
Maar met jou op vakantie gaan lijkt me toch ook ideaal als je elkaar daarin begrijpt en samen zo je gang kunt gaan of wordt geïnspireerd.
Op je volgende reizen met Rabin!
zo waar wat er staat, zonder de juiste partner lukken deze dingen nooit
Ik verheug me nu al op komend weekend! :)