Houd je enorm van natuurfotografie? En wil je hier graag beter in worden? Meld je dan nu aan voor de Marius van der Sandt Academy beurs en leer van Nederlands beste natuur- en landschapsfotografen! In dit artikel vertel ik over de beurs, wat het inhoudt en wat het voor mij betekende toen ik deze beurs twee jaar geleden won.
Voor wie is de beurs?
De Marius van der Sandt Academy beurs is voor – zoals op de website staat – jonge talentvolle fotografen uit Nederland en België met een passie voor natuur.
Met die passie voor natuur, daarbij zit het bij de meeste volgers van Vink Academy wel goed. En ik weet ook dat een groot deel van de lezers van Vink Academy zich nog als een kwieke vijftiger of levendige zestiger ziet. Maar helaas… jong is hier gedefinieerd als jonger dan dertig jaar. Zelf hoor ik met mijn één-en-dertig jaar dus ook bij de oudjes niet meer bij de jonkies.
Ben je dertig of ouder? Stop dan niet direct met lezen! Want hoewel deze beurs niet voor jou is, ken jij misschien wel iemand die je over deze beurs kunt vertellen. Misschien je (klein)zoon of -dochter? Je buurjongen of -meisje die je altijd fanatiek met de camera ziet rondlopen? Iemand op de fotoclub, een collega of misschien wel die getalenteerde fotograaf die je op Instagram volgt. Neem dan alsjeblieft één minuutje de tijd om hem of haar de link naar dit artikel of de website van Marius van der Sandt Academy te sturen. Geloof me, de ander zal je heel dankbaar zijn als hij of zij door jou over de beurs hoort en een beursplek bemachtigd! Lees dus zeker even verder.
© Marius van der Sandt
Wat houd de Marius van der Sandt beurs in?
De beurs wordt iedere één á twee jaar toegekend aan drie fotografen onder de dertig. Tijdens dat jaar krijg je workshops van verschillende bekende natuur- en landschapsfotografen. Namelijk: Jasper Doest, Theo Bosboom, Bas Meelker, Joris van Alphen en Jan Vermeer. In de workshops komen alle aspecten van natuurfotografie aan bod. Het gaat dus niet alleen over “Welk diafragma heb je nodig voor een goede landschapsfoto?” (want als je de beurs wint, dan weet je dit natuurlijk allang). Het gaat juist over zaken als jezelf ontwikkelen, de commerciële kant van natuurfotografie, je onderscheiden, etcetera. Voor een kijkje in de keuken van zo’n workshopdag; lees deze blog geschreven door Theo Bosboom op de site van National Geographic.
Fotoserie
De workshops zijn inspirerend en omdat iedere fotograaf weer een andere specialiteit of visie heeft, geeft dit een hoop stof tot nadenken. Maar de workshops zijn niet waar de beurs om draait. Het belangrijkste is de fotoserie. Je kiest zelf (of nouja, wel een beetje met de fotografen) een onderwerp uit dat je gaat fotograferen. Dat kan een gebied zijn, een diersoort of een breder thema. Zo fotografeerde ik de Loonse en Drunense Duinen, en in hetzelfde jaar maakte Jeffrey van Houten een fotoserie over ganzen en Mark Oomens over spinnen. (Bekijk op de website van de MvdS Academy alle uiteindelijke fotoseries).
Er zijn meerdere bijeenkomsten waarbij je samen de voortgang van je fotoserie bespreekt. Dit is met alle drie de beurswinnaars, waardoor je niet alleen leert van de dingen waar je zelf tegen aanloopt, maar ook wat de anderen bezighoudt. Aan het eind van het beursjaar (dat overigens niet per se een jaar is; wij begonnen in oktober en eindigden in juni) heeft iedereen zijn fotoserie af.
Met het bemachtigen van de beurs ben je al een winnaar en krijg je een unieke kans om jezelf te ontwikkelen. Maaar… er is stiekem nog wel een kers op de taart. Eén van de fotoseries wordt door National Geographic geselecteerd voor een publicatie in hun tijdschrift. Het is een van de bekendste tijdschriften, tja.. wie droomt daar nou niet van?
© Marius van der Sandt
© Marius van der Sandt
Aanmelden voor beursjaar 2018-2019
Op dit moment is de aanmelding voor het komende beursjaar weer open! Aanmelden doe je door dit formulier in te vullen met je gegevens en een motivatie te schrijven. Daarnaast stuur je jouw portfolio in van 8 tot 12 foto’s. Het selecteren van een portfolio vond ik twee jaar geleden het moeilijkste wat er was. Als ik het nu opnieuw moest doen, met de foto’s die ik toentertijd in mijn archief had zitten, dan maakte ik een andere keuze. Aanvankelijk wilde ik de tips voor de portfolio-selectie in dit artikel plaatsen, maar het werd zo’n lange tekst dat ik een apart artikel over het selecteren van je foto’s voor een portfolio schreef.
Voor je motivatiebrief wil ik je meegeven om echt iets van jezelf te laten zien. Wat maakt jou uniek? Waarom verdien jij deze beurs? Bij de selectie zal je brief in eerste instantie niet leidend zijn. Als uit je portfolio blijkt dat je niet weet hoe je je camera moet instellen omdat al je foto’s onscherp of overbelicht zijn, dan redt je het zelfs niet met de allerbeste motivatie. Maar je brief is natuurlijk wel belangrijk! Want reken er maar op dat genoeg talent zijn of haar foto’s instuurt. Het is jouw verhaal die dan het verschil kan maken. Probeer in je motivatiebrief clichés te vermijden en maak er vooral ook geen epistel van 1500 woorden van.
© Marius van der Sandt
Wie is Marius van der Sandt?
De MvdS Academy is een stichting, opgericht ter nagedachtenis aan Marius van der Sandt (1985-2006). Marius was een jonge talentvolle fotograaf die er van droomde om te werken voor National Geographic. Hij reisde graag en fotografeerde (analoog) het liefst in de ongerepte natuur, zoals Scandinavië en Nieuw-Zeeland. Helaas heeft hij zijn droom nooit waar kunnen maken, want in 2006 kwam hij op zijn twintigste om het leven bij cursus parapenten in Turkije. Zijn moeder, Betty Kruit, heeft uit zijn naam de stichting opgericht. De foto’s hierboven in dit artikel, zijn allen gemaakt door Marius.
Wat heeft de beurs voor mij betekend?
Aanmelden voor de beurs deed ik in de zomer van 2016, tijdens de vakantie. Voordat ik naar Oostenrijk ging was het me niet gelukt om de inschrijving af te maken en dus verzond ik mijn portfolio vanuit de Interspar supermarkt (want: goede wifi) in Bregenz. Voor mijn motivatiebrief had ik nog iets meer tijd nodig. Die schreef ik de week erna in Frankrijk en verstuurde ik een paar dagen voor de deadline vanaf het terras van ons vakantiehuisje, met uitzicht over de bergen. De deadline mocht ik absoluut niet missen, want ik was toen 29 jaar. Het laatste jaar dus dat ik mee mocht doen.
Hoe lang ik na de instuurdatum bericht kreeg, dat weet ik niet meer precies. Volgens mij was het slechts een paar dagen erna dat ik een telefoontje van Theo kreeg, met het goede nieuws. HOERA… ik was een van de gelukkige beurswinnaars! Natuurlijk heb ik even een vreugdedansje gedaan. :)
Al voor de eerste bijeenkomst had ik het idee om een fotoserie maken over de Loonse en Drunense Duinen. Omdat het gebied mij fascineerde, en haast een woestijn leek. Maar de keuze was ook praktisch: het gebied was op zo’n 20-30 minuten rijden van mijn huis. Zou ik een fotoserie over de Waddeneilanden willen maken (om maar iets te noemen), dan is dat vanzelfsprekend een stuk lastiger.
Een persoonlijke zoektocht
Het werken aan de fotoserie ging met ups en downs. Enerzijds was het fotografisch een uitdaging; ik had nog nooit op deze manier seriematig gewerkt en al helemaal niet met een ‘verhaal’. Aan de andere kant kwam ik ook persoonlijk in de knoei, waardoor levensvragen opspeelden als ‘wie ben ik?’ en ‘wat wil ik bereiken met mijn fotografie?’. Bovendien had ik last van enige bewijsdrang, ten opzichte van de begeleidende fotografen, maar ook naar mijzelf.
De fotoserie over de Loonse en Drunense Duinen kwam er dan ook met bloed, zweet en tranen. Nouja, niet echt bloed natuurlijk, maar wel zweet (veel wandelen door het gebied met zware rugtas) en een vijver aan tranen. Ik zie mijzelf niet als een jankerd, maar als iets me teveel wordt, dan gaan de sluizen bij mijn ogen snel open. Misschien schrijf ik er nog een keer een uitgebreider artikel over, maar in het kort was deze persoonlijke zoektocht best intens. Toch had ik dit echt nooit willen missen. De begeleiding van de fotografen was goud, ze prikten goed door me heen en gaven me de ruimte die ik nodig had. Het ging zelfs zover dat ze me zeiden “Vergeet dat hele verhaal, vergeet die fotoserie!”. Uiteindelijk was mijn allerbelangrijkste les dat ik foto’s moet (blijven) maken waar ik zelf blij van word. Zodra ik fotografeer zoals ik denk dat een ander het graag ziet, verlies ik het plezier in wat ik doe én komt dit het eindresultaat niet ten goede.
Nu denk dat ik niet alleen voor mijzelf spreek als ik zeg; wie meedoet met de MvdS beurs, gaat zichzelf gegarandeerd tegenkomen. Dat is niet altijd even leuk, maar daar groei je wel van. Ik gun het je!
Publicatie in National Geographic
Zoals ik hierboven al schreef, koos National Geographic één van de fotoseries voor een publicatie in het tijdschrift. Op het moment van de uitslag was in IJsland samen met Rabin en onze vrienden Martijn en Lieske. We wisten op welke dag de beslissing zou vallen, dus mijn telefoon hield ik goed in de gaten. Oeh.. wat was het spannend! Ik rekende niet op de publicatie, maar stiekem duim je er wel voor natuurlijk.
Heb je ook wel eens heel belangrijk (of schokkend) nieuws gehad en weet je nog precies waar je toen was en met wie? Nou… zo vergeet ik dit moment ook nooit meer. Terwijl we aan het ontbijt zaten met een bakje skyr met muesli, tussen de lavavelden begroeid met mos, kwam daar het verlossende emailtje binnen van de hoofdredacteur Aart Aarsbergen.
“Beste Marius van der Sandt-deelnemers,
Vorige week heeft Theo Bosboom ons jullie selecties gestuurd en vanmiddag hebben we er met de hele redactie uitgebreid naar gekeken. We waren onder de indruk van het prachtige werk dat jullie hebben gemaakt, jullie hebben allemaal een topprestatie geleverd.
Maar welke reportage willen we in National Geographic plaatsen? Dat heeft tot flink wat discussie geleid. We hebben uiteindelijk gekozen voor de inzending van Laura Vink. Ze is er naar ons idee op indrukwekkende wijze in geslaagd een mooie, samenhangende reportage te maken over de onnederlandse schoonheid van de Brabantse Sahara. Technisch verzorgd en fraai uitgewerkt.”
YES YES YES! Opnieuw een happy dance! En die dag in IJsland kreeg ik de grijns niet meer van mijn gezicht. In dit artikel schreef ik eerder al over de publicatie in National Geographic.
Media aandacht
De foto’s werden gepubliceerd in het september nummer (2017). National Geographic maakte de uiteindelijke selectie van de foto’s, de tekst voor het artikel schreef ik zelf. Door de publicatie kwam er veel media-aandacht. Een stuk in het Eindhovens Dagblad, live op tv- en radio bij Omroep Brabant en een item van drie minuten in het programma Hallo Nederland op Max. Super leuk allemaal en ik zal niet ontkennen dat ik er van genoten heb. Maar het is écht waar als ik zeg; het hele proces dat ik doorgemaakt heb tijdens het beursjaar (met al die tranen ja) en de lessen die ik daaruit trok, zijn me nog steeds het meest waardevol.
Steun de Stichting
Uiteraard heeft de stichting voor het uitvoeren van de activiteiten geld nodig. Om verwarring te voorkomen (en omdat de vraag mij meerdere keren gesteld is); het is niet zo dat je als beurswinnaar geld toe krijgt. Dit beeld komt denk ik van de Amerikaanse ‘scholarships‘, waarbij er bij een beurs een flinke zak geld hoort. De kennis die je tijdens de MvdS beurs krijgt, die is overigens niet in geld uit te drukken. Onbetaalbaar.
De eerste drie beursjaren zijn volledig gefinancierd uit eigen middelen door een schenking van een tante van Marius, maar vanaf 2017 is er externe financiering nodig. Ieder bijdrage is er één en wordt erg gewaardeerd.
Boek: Oog op Natuur
Wil je de stichting steunen? Dat kan bijvoorbeeld met de aanschaf van het boek Oog op Natuur. Hierin staan foto’s van Marius en de brieven die hij onder andere stuurde naar zijn moeder en Frans Lating. Ook staan er foto’s en verhalen in van Frans Lanting, Andre Kuipers en de begeleidende fotografen. Je bestelt het boek in de webshop van de stichting. Daarnaast zijn er nog enkele fine art prints te koop, vraag hiervoor gerust naar de mogelijkheden.
Boek: Oog op Natuur – Passie voor natuurfotografie
Ohja.. en werk jij heeeeel toevallig bij een (groot) bedrijf dat nog wel een ‘potje’ over heeft voor sponsoring of een goed doel? Vertel je werkgever dan over de stichting en/of neem alsjeblieft contact op met Theo Bosboom via info apenstaartje mariusvandersandtacademy punt nl
Iedereen die een steentje bijdraagt aan de stichting; alvast super bedankt! Hoewel je er niet mijn beursjaar mee sponsort, gun ik zoveel anderen deze unieke kans en hoop ik dat de Marius van der Sandt Academy nog vele jaren mag bestaan!
En natuurlijk voor iedereen die zich dit jaar gaat inschrijven voor de beurs: ik wens je heeeeel veel succes en duim voor je!
Geef een reactie