Het verhaal achter de foto’s: een vroege ochtend in Rovinj

In het verhaal achter de foto lees je hoe een bepaalde foto tot stand is gekomen, welke keuzes er gemaakt zijn en andere interessante weetjes. Dit keer gaat het eigenlijk over vier foto’s welke op dezelfde ochtend gemaakt werden in Rovinj, een kuststadje van Kroatië.

Voordat je verder leest wil ik dat je onderstaande vier foto’s bekijkt. Welke vind je mooier? Welke spreekt je meer aan? Er is geen goed of fout antwoord, maar kies één van de vier, voordat je verder leest. (echt doen hoor!)

(Klik op de foto’s om ze groter te bekijken)

Rovinj

Ik bezocht Kroatië in 2010 toen ik werkte voor een campingorganisatie. Voor dit bedrijf reisde ik door Frankrijk, Italië en Kroatië om een aantal campings te fotograferen voor de reisbrochures. Per dag bezocht ik één of twee campings per dag om daar te fotograferen. Hierdoor bleef er genoeg tijd over om vrij werk te maken, foto’s die ik gewoon ‘voor mijzelf’ maakte.

Rovinj ligt aan de kust. Toen ik de stad zag, was ik gelijk gecharmeerd hoe de stad aan zee grensde. Geen strand, geen duinen, maar huizen tot aan de kustlijn, met in het midden een karakteristieke kerktoren. Bovendien lag er een klein eilandje voor de kust, met daarop een groot hotel.

Na een kort bezoek ‘s middags, bedacht ik dat het wel heel gaaf zou zijn als ik de zonsopkomst kon fotograferen, waarbij de zon achter de stad op kwam. Weer eens wat anders dan een zonsondergang in de zee! Het kleine eilandje dat voor de kust lag, leek me hiervoor een goede positie om uit te kijken op de stad,

Op internet zocht ik de tijd van de zonsopkomst op, namelijk om 5:37. Als ik het eerst pontje om half 6 naar het eilandje zou nemen (dat duurt slechts enkele minuten), dan zou ik waarschijnlijk net op tijd zijn. Ik besloot het erop te wagen.

Vroeg opstaan

“Eigenlijk heb ik een hekel aan vroeg opstaan, maar met een gave foto in het vooruitzicht verleg ik graag mijn grenzen”.

De volgende dag ging de wekker om 4:00 ‘s ochtends. Eigenlijk heb ik een hekel aan vroeg opstaan, maar met een gave foto in het vooruitzicht verleg ik graag mijn grenzen. Een kwartiertje later zat ik in de auto. Ik sliep op een camping in Vsar, wat hemelsbreed nog geen 10km van Rovinj af ligt. Maar om naar Rovinj te komen moest ik eerst helemaal om het Limski-kanaal rijden, waardoor ik ruim drie kwartier onderweg was. Het was nog pikdonker buiten, geen straatlantaarns langs de weg of ander verkeer.

De auto zette ik bij een parkeerplaats die ik de dag ervoor had uitgezocht. Vanaf daar liep ik in iets meer dan een kwartiertje naar de vertrekplaats van het pontje. Ik was op tijd, dus kon het niet laten om te stoppen en nog even snel een foto te maken van de stad. Een mooi voorbeeld van het blauwe uurtje voor zonsopgang.

5:04: het blauwe uurtje in Rovinj

Ik liep verder naar het pontje. De lucht werd steeds lichter, de zon was nog niet te zien. Ook al was ik nog niet op het eilandje aan de overkant geweest, ik wist dat de boot aan de ‘verkeerde’ kant zou aanmeren. Om de zon boven Rovinj te zien opkomen mest ik het eiland dus oversteken. Maar welke kant dat precies was? Een gok! Op het moment dat het pontje aanmeerde zette ik het direct op een rennen. Het was inmiddels 5:37 geweest, maar de zon was nog verscholen achter de huizen.

De overkant vond ik gelukkig snel. En ik moest toen ook snel handelen; waar ga ik mijn camera op statief neerzetten voor een goede compositie?! Omdat ik graag veel van de omgeving op de foto wilde zetten, fotografeerde ik met een groothoeklens. Ik koos voor wat rotsen op de voorgrond, om de foto meer diepte te geven.

De eerste foto’s maakte ik horizontaal, maar omdat er steeds meer wolken bij kwamen welke werden gekleurd door het ochtendlicht, draaide ik de camera om de foto’s verticaal te maken. Als diafragma koos ik voor f/16. Dit zorgde ervoor dat de zon de vorm van een ster kreeg toen de zon boven de huizen uit kwam, maar ook de sluitertijd werd hierdoor langer (0.8s). Dit maakte het water wat rustiger.

5:50 De zon komt boven de huizen uit met een prachtige wolkenlucht

Een geweldig gevoel

Op het moment dat ik deze foto maakte was ik zo ontzettend blij! Yes, het was gelukt!

Het was alsof alles samenkwam en dat het zo moest zijn. Bovendien was het een opluchting dat ik niet voor niets de wekker zo vroeg had gezet. De zonsopgang was prachtig en de wolken in de lucht maakten het geheel daarbij echt af. Zonder de wolken had ik een heel andere foto gemaakt, omdat de foto uit balans zou geweest zijn met een wolkenloze lucht. Achteraf gezien zou ik willen dat ik de ISO van 200 naar 100 had gezet, om de sluitertijd nog verder te verlengen en het water nog rustiger te krijgen. Nu trekken de kringeltjes in het water voorin nog iets te veel aandacht naar mijn zin. Maar dat is een detail.

Ik besloot om niet meteen terug te gaan naar het vaste land, maar nog even te genieten van het uitzicht. Toen de zon net iets hoger stond, wisselde ik van mijn groothoek naar 105mm objectief, en fotografeerde ik de symmetrische foto met de zon boven de huizen. Hierdoor zag je meer de detail in de wolken en de subtiele stralen die deze gaf.

5:58 De zon stijgt verder boven de huizen

Toen ik hierna de andere kant op keek, zag een vissersbootje richting de haven varen, met zeemeeuwen eromheen en mooie kleuren van de ochtendlucht. Omdat ik mijn 105mm er nog op had zitten, zette ik het bootje ook op de foto. Ik was er toch.

5:59 De vissersboot onderweg naar Rovinj, met de lucht mooi zachtroze

Terug in Nederland

Terug in Nederland plaatste ik de foto’s trots één voor één online en ik kreeg er veel positieve reacties op. Vooral de foto van de zonsopgang met de prachtige wolken zette ik met veel bombarie online. In vergelijking met de andere foto’s kreeg ik hierop relatief minder complimenten. Het verraste me. Stiekem was ik zelfs een beetje teleurgesteld. Maar bovenal snapte ik het niet.

Dat was dé foto waar ik zo vroeg voor was opgestaan. Waarom zag men niet dat die foto de mooiste was?

De moraal van het verhaal

Het heeft een tijd geduurd voordat ik het eindelijk begreep. Ik kon op dat moment (en nog steeds) lastig objectief naar de foto’s kijken. Mijn ervaring van die ochtend, waarbij ik veel moeite deed voor een bepaalde foto, en tegelijkertijd het geluk voelde van dat alles klopte op het juiste moment, bepaalt nog altijd in zekere mate hoe ik de foto’s zie. En daarmee dus ook wat ik er van vind. Juist omdat de foto van de zonsopgang mijn doel was -d é foto was waarvoor ik vroeg op stond – vind ik die beter gelukt dan de andere foto’s. De andere foto’s waren eigenlijk bijzaak; ik maakte ze omdat ik er toch was.

“Jouw ervaring van het moment waarop je de foto maakt, kan jouw beoordeling over de foto beïnvloeden!”

Bij het begin van het artikel vroeg ik je om één foto te kiezen. Had je de foto van de zonsopgang? Of juist één van de andere drie? Zoals ik hierboven al schreef, er is geen goed of fout. Jij kijkt op jouw manier naar de foto’s. Anders dan ikzelf, omdat ik de foto heb gemaakt. Misschien heeft mijn verhaal je anders naar de foto’s doen kijken, dat kan natuurlijk.

Het belangrijkste om mee te nemen uit dit verhaal is dat je moet realiseren dat er situaties zijn waarin het lastig is om objectief naar je eigen foto’s te kijken. De situaties rondom die foto, bijvoorbeeld omdat je er zoveel moeite voor hebt gedaan, als een foto precies lukte zoals je in gedachten had of misschien wel omdat het zo’n mooie dag was, maakt dat je een ander gevoel hebt bij de foto dan de personen die er niet bij waren. Hoe korter het moment tussen het fotograferen en het beoordelen van je foto’s, hoe meer jouw eigen ervaring de beoordeling kleurt. Dat hoeft natuurlijk niet erg te zijn, vooral als je voor jezelf fotografeert. Zolang je er maar bewust van bent!

Ook herkenbaar voor jou?

Herken jij het ook dat je lastig vindt om objectief naar je eigen foto’s te kijken, omdat de ervaring van het fotograferen je beeld kleurt? Deel het in de reacties!